Majówka, czyli kolejny wypad w trójkę

Wyruszamy tradycyjnie metrem. Zastanawiamy się, czy Amelka będzie spokojna, ale w sumie zawsze była, więc staramy się zając strategiczny kąt, by zrzucić wszystkie graty. Trochę tego jest - dwa plecaki, wózek, dron i poduszka do karmienia. No i nasza trójka. Zawsze wywołujemy spore rozbawienie wśród pasażerów i dostajemy takie spojrzenia - "biedni, pewnie nie stać ich na samochód".

Parę wind i kilkadziesiąt schodów, no i rozlokowujemy się na peronie i przygotowujemy do operacji "wsiadanie". Wózek trzeba rozłożyć na części i po kolei wszystko wnosić. Z reguły robimy to na trzy tury, chyba że konduktor rzuci się do pomocy.

Przewijamy do przodu i jesteśmy już w Żarkach-Letnisku. Okazuje się, że koleją da się dojechać w parę miejsc w Polsce i to całkiem szybko. Do Zawiercia dotarliśmy w 2,5 godziny. Z ostatniej małej stacji powolnym krokiem udajemy się w poszukiwaniu znajomych i hotelu. Pogoda jest w miarę dobra, więc badamy, czemu do nazwy tej miejscowości dodano słowo "Letnisko" i czy to zobowiązuje.

W przewodniku pisali, że to niebezpieczne rejony i jak widać, mieli rację. W popłochu mkniemy dalej.

Następnego dnia ruszamy na pierwszy dłuższy spacer. Mylimy się, czytając papierową mapę, i zamiast na "Przyjazdy dla rodziców z wózkiem szlak" wchodzimy na ten backpackerski. Pokonanie dwóch kilometrów zajmuje nam ponad godzinę, a na dzisiaj zaplanowane mamy blisko 12 km!

Początkowe spowolnienie wynagradza nam stary drzewostan Jury Krakowsko-Częstochowskiej, który co chwila owocuje drzewami jak z Władcy Pierścieni.

Na zmianę wchodzimy w małe i gęste lasy, albo na takie polankowate rejony. Pogoda dopisuje, więc maszeruje się przednio.

Dotarliśmy w końcu do pierwszego zamku w Ostrężniku. Ostatnie 300 metrów to jazda pod górkę i dzielnie pchamy Amelkę dalej. Przy okazji widzicie autorski patent na zamontowanie walizki z dronem na plecach. Wygląda dziwnie, ale działa.

Ostatni odcinek już jednak bez wózka, czuły buziak na rozstanie i wchodzę na górę.

To, co widzę, zakrawa o rozpacz. Zamek to zamek a nie cegły. Następnym razem sprawdzę w necie, jak docelowy zamek wygląda. A miała być podróż bez przewodnika!

Rozczarowany pomykam na dół.

Ostatni odcinek na pierwszy dzień - udało się wejść na szlak dla rodziców, czyli po prostu piękny asfalcik. Nasz wózek tworzony był pod nową sieć autostrad i ekspresówek w Polsce, przez co z radością już nie pcham go przez piachy i chaszcze.

Gdybyśmy wiedzieli, że to będą ostatnie promyki słońca, bardziej byśmy się nimi cieszyli.

Dzień drugi rozpoczynamy od kolejnego marszu, który - mimo naszych wyliczeń - musi zostać przerwany na posiłek. Udało się go połączyć z pojawieniem się przydrożnej budki. Po szybkiej zmianie pieluszki przechodzimy do...

Karmienia. Trochę wieje, wiec kocyk jest konieczny. Poduszka schowana na dnie wózka nie była zabrana nadaremnie - stąd wielki uśmiech u Ani.

Pam pam - no i to jest zamek. W Mirowie.

Wreszcie zdejmuję te 10 kilo z pleców i wypuszczam drona na wolność. (autor zdjęcia: Mirek Obarski)

2 maja - Święto Flagi (autor zdjęcia: Mirek Obarski)

No i na zakończenie - Zamek w Bobolicach.

Nauczyliśmy się jednego - wszystkie plany przy dobrej organizacji należy podzielić przez dwa. Z zakładanych sześciu zamków zrobiliśmy ze cztery. Z drugiej strony byliśmy z Amelką właściwie całe dnie na dworze i jej się podobało, czyli super, bo przed nami jeszcze sporo i to bardziej skomplikowanych wypadów.

Post scriptum - pada i wieje, przez co zamek w Olsztynie na swoje nagranie jeszcze musi poczekać.