Położony raptem kilkanaście kilometrów od Ushuaia, zajmujący powierzchnię 63 tys. hektarów i rozciągający się wzdłuż granicy z Chile. – Park Narodowy Ziemi Ognistej był jednym z pierwszych miejsc zaznaczonych przez nas na mapie, gdy planowaliśmy podróż po Argentynie. Zabawne, jak przejechanie 9000 km może zmienić człowiekowi optykę.
Dzień rozpoczyna się pięknie. Od rana świeci cudowne słońce i jest kilkanaście stopni, a w Ushuai, nie jest to wcale takie oczywiste, ponieważ średnia roczna temperatur wynosi tu 6 stopni. Ludzie, z którymi rozmawiamy mówią, że mamy szczęście. Być może, dlatego warto je szybko wykorzystać.
Do parku dojeżdżamy po kilkunastu minutach drogi. Zatrzymujemy się przed szlabanem, żeby zapłacić za wejściówki. To jest moment, żeby zapytać, co tak na prawdę możemy tu robić, bo 63 tys. hektarów dają spore pole do popisów. Pan informuje nas bardzo szczegółowo i nie pomaga dokonać wyboru. Jego zdaniem warto zobaczyć… wszystko. Ale 63 tys. hektarów? Na początek trochę historii.
Park Narodowy Ziemi Ognistej został założony w 1960 roku, aby chronić wiecznie zielone formacje typu coihue (drzewa z rodziny bukowatych) oraz południowe lasy wilgotne typu lenga (górskie odmiany lasu liściastego). Lasy rosnące tutaj nazwane są andyjsko-patagońskimi. Dawniej tereny te zamieszkiwane były przez Indian Yamana, którzy dotarli na te ziemie ponad 7000 lat temu. Swoje życie spędzali w łodziach, polując na ryby, foki, wydry czy kraby. W XIX wieku było ich ponad 2500 osób, ale w 2000 roku już tylko ok. 90, a obecnie grupa ta praktycznie przestała istnieć.
Ale wracając do parku. Jest to (niestety albo stety) punkt obowiązkowy wszystkich wycieczek zorganizowanych. Na szczęście autobusy parkują głównie przy zatokach – Bahia Lapataia i Bahia Ensenada, ale szczególnie przy tej pierwszej, aby przespacerować się krótkim pomostem, trzeba minąć co najmniej kilkadziesiąt osób, mówiących w przeróżnych językach i robiących tysiące pozowanych zdjęć sobie i znajomym. Szybko się stamtąd oddalamy i jedziemy dalej, bo – jak się okazuje – w każdym innym miejscu parku nie wpadamy już na takie tłumy. Możemy więc spokojnie podziwiać te lodowcowe krajobrazy, szczyty gór i doliny, jeziora Fagnano i Roca, małe, klimatyczne plaże, łąki czy klifowe wybrzeża, tak jak Wy widzicie je teraz na zdjęciach poniżej.
Najbardziej zadowoleni z wizyty w parku będą fani ptaków, których tu słychać podobno setki (ja oczywiście nie jestem w stanie odróżnić żadnego dźwięku, ponieważ nigdy nie posiadłam zbyt dużych zainteresowań ornitologicznych). Nie bez kozery park włączony jest do Important Bird Area , w której znajdują się gatunki ptaków narażone na wyginięcie. Już wiem, czemu nigdy wcześniej nie słyszałam o takich gatunkach ptaków jak: karakara falklandzka, bekas kordylierski czy myszołów matagoński, ponieważ występują tylko tutaj i objęte są ścisłą ochroną.
Park został pomyślany tak, że właściwie w każdy jego zakątek możecie dojechać samochodem. Leniwych turystów pewnie to cieszy. A na nas park zrobił miłe wrażenie, ale po wcześniejszych doświadczeniach, a szczególnie lodowcach, wulkanie Lanin czy serpentynach Cuesta de Miranda, był miejscem, gdzie spacerowaliśmy i odpoczywaliśmy w uroczych okolicznościach przyrody. I już. I tyle.
11 komentarzy