Dambulla

Aleeee Budda – to pierwsza myśl, która pojawia się w naszych głowach, gdy stajemy pod wejściem do świątyni w Dambulli. Nad nami góruje olbrzymia złota postać. Trudno ją objąć wzrokiem. Musimy ją obejść i wspiąć się na górę, aby wejść do drugiej świątyni, która znajduje się za tą. W niej właśnie oglądamy jaskinie i malowidła, które już blisko dwa millenia przyciągają pielgrzymów i turystów. Na Witkacym zrobiły one przerażające wrażenie.

Praktycznie przyzwyczailiśmy się już do silnego słońca i pierwsze wrażenie związane z tą wielką figurą zaczyna opadać. Kiczowaty napis „Golden Temple” budzi nawet mały uśmiech, bo chyba tylko dwuletni turysta nie pojmie, że próbują go tu zrobić w konia. W środku nic nie ma. Gdzieś tam dookoła pogrywa orkiestra dziecięca. Z prawej strony Buddy ustawiono figury kilkudziesięciu mnichów-pielgrzymów, niosących dary.

Droga do jaskiń wiedzie z lewej strony Buddy. Skwar jest przeogromny. Znowu mamy problemy z dobraniem poprawnych ustawień w aparacie, aby zdjęcia nie wychodziły prześwietlone. Nawet jeśli się udało, to dowiemy się wieczorem. Słońce jest tak silne, że nie możemy dobrze podejrzeć na wyświetlaczu tych zrobionych zdjęć.

Wspinamy się około 30 minut. Niestety na górze ostatnie 200 metrów musimy pokonać na bosaka. Znajdujemy fragment cienia (to naprawdę trudne), zdejmujemy buty i… po chwili biegniemy. Inaczej się nie da. Jest tak gorąco, że nawet pół sekundy postoju i z naszych stóp zostaną węgle. Wpadamy do pierwszej jaskini i gasimy pożar. Wzrok przyzwyczaja się tym razem do zmroku i nagle okazuje się, że zewsząd otaczają nas posągi Buddy. Niektóre są ogromne, na kilka metrów. Budda na nich śpi. Inne, mniejsze, stojące. Nad nami malowidła. Bardzo stare freski.

Jaskiń jest pięć. Duże, średnie i małe. Korzystamy ze statywu do robienia zdjęć, żeby zwiększyć czas naświetlania. Lampa odpada – wychodzi kiczowato bez efektu i dobrego nasycenia kolorów. Czekamy na to przerażenie, o którym pisał Witkacy, ale nie przychodzi.

Dambulla znajduję się na liście UNESCO oraz liście większości wycieczek zorganizowanych. Rzeczywiście, na tle rzeczy, które można zobaczyć na wyspie, wybija się na prowadzenie. Z górnej świątyni rozciąga się przedni widok i, jeśli pogoda pozwala, z oddali można zobaczyć Sigiriyę, czyli ogromną skałę, na którą się wspinaliśmy i, o której niebawem napiszemy.