Postanawiamy przeorganizować trochę nasz dzień, ponieważ temperatury panujące na południu Francji dają nam się we znaki. Zaczynamy wcześniej, czyli około 9 rano, aby również szybciej skończyć część merytoryczną i móc przejść do gwoździa programu, czyli robienia niczego. Udajemy się na północ do oddalonego o 30 kilometrów miasta o zabawnej nazwie – Orange. Tutaj chcemy zobaczyć pewien amfiteatr i po wejściu do środka bardzo żałuję, że nie wziąłem drona.
Zaczyna się jednak od zdzierstwa, czyli typowo wysokiej opłaty – 10 euro, która towarzyszy nam w większości takich miejsc, nie tylko we Francji. O dziwo nie chcą nic za audioguide’a, którego ja i tak nie biorę, a Ania mówi, że i tak nie warto i po chwili odkłada słuchawkę.
W tym miejscu odbywają się również pokazy operowe, co przywodzi nam na myśl pobyt na festiwalu Arena di Verona we Włoszech. Ania jest fanką oper, ale tym razem pojawiamy się trochę za wcześnie. Sezon na dobre rusza dopiero w pierwszej połowie lipca. W tym roku widać, że będzie królował Verdi.
Wchodzimy głównym wejściem, mijamy obowiązkowy sklep z bardzo drogimi pamiątkami i od razu kierujemy się w pobliże sceny. Wielka, wielka ściana, której tył od strony ulicy wygląda jak fragment muru. Dopiero z tej właściwej strony robi potężne wrażenie – całe to miejsce może pomieścić aż 10 tysięcy ludzi, w co ciężko nam uwierzyć, bo to jedna czwarta porządnego stadionu, ale statystyki nie kłamią.
Całe to miejsce zostało założone 40 lat… przed Chrystusem przez drugi legion Cesarstwa Rzymskiego, który założył kolonię Arausio. Rozwijał się przez cztery wieki, dopóki nie został zamknięty zakazem papieskim. Musiało minąć aż 15 wieków, bo dopiero w XIX rozpoczęto przywracanie tego miejsca do dawnej świętości.
Wejście
Tył amfiteatru widoczny od strony miasta
Widok na Orange
Boczne tunele
Widok na Orange
2 komentarze